Als politici de veiligheid preken …

Uit de reacties op de aanslagen in Parijs blijkt dat onze politici ontzettend weinig geleerd hebben. Het scenario van de controlewaan, dat we sedert 9/11 al verschillende keren hebben zien passeren, lijkt zich nog maar eens te herhalen. De veiligheidskramp is een feit en het veiligheidstheater is aan een reeks nieuwe voorstellingen begonnen. De burger is niet de winnaar, maar het slachtoffer. En het wordt steeds minder provocatief en steeds realistischer om de vraag te stellen of we met een dergelijke ondoordachte en tendentieuze politiek niet onveiliger zijn dan met de huidige dreigende terreur op zich.

Wim Smit, auteur van Onveilige burger en bange politiek?, gaat op zijn website dieper in op het huidige veiligheidsbeleid dat onze verworvenheden, rechten en vrijheden op de helling dreigt te zetten.

Na 13 november werden in België een rist nieuwe maatregelen aangekondigd, waarbij makkelijkheidshalve werd verdoezeld dat er van de januaribeloften [na de aanslag op Charlie Hebdo] niets was nagekomen. Parijs was een unieke kans voor sommigen om het droomlijstje aan repressieve maatregelen door te drukken. Daarmee de weg plaveiend naar de gedroomde machtspolitiek. Weg anonimiteit, weg privacy, alles moet over iedereen geweten zijn. Je daar als burger tegen verzetten, maakt je verdacht. Wie zich er tegen verzet om in deze maatschappij ‘naakt’ tegenover de veiligheidsdiensten te gaan staan, is bij voorbaat verdacht. Het geeft een heel paradoxale invulling aan wat een open samenleving hoort te zijn.

Vraag is trouwens ook wat we voor al deze maatregelen in ruil krijgen. Krijgen we echt meer veiligheid? En als dat al zo is, zou die veiligheidsverhoging ook niet bereikt kunnen worden met andere, minder intrusieve middelen? Meer man- en vrouwkracht om te speuren, op te volgen en te interpreteren met de middelen die vóór 13/11 al voorhanden waren (en die waren in België al verregaand!), zou al tot een verhoogde veiligheidsgraad leiden. Alles wat er nu nog bijkomt is ingrijpend, maar – in tegenstelling tot wat ons wordt verteld – niet noodzakelijk effectief bij opsporingswerk. Dit gaat om macht, om greep krijgen op de samenleving die niet langer vertrouwd wordt, niet zozeer om veiligheid. Steeds meer zijn we allemaal verdacht, tot voor elk van ons het tegendeel afdoende kan worden bewezen. Ondertussen zijn we als burger ook tegenover de staat nog nooit zo kwetsbaar geweest; precies daarin ligt één van de overwinningen van de terreur.

Het volledige artikel: Als politici de veiligheid preken …