Een samenleving die muren bouwt, is de weg kwijt

link-icon“Samenlevingen die muren bouwen, zijn samenlevingen die de weg kwijt zijn, die hun angst en onmacht in steen gieten.” Tine Hens heeft het in een column voor Mo* over muren. Over reële, uit beton opgetrokken, met glasscherven afgeboorde en met camera’s uitgeruste muren, waarvan er zo’n veertigduizend kilometer staat op de deze wereld. Maar ook over de vele onzichtbare muren die onze steden en gemeenten doorkruisen. Het zijn muren die je niet ziet als je op de juiste sporten van de sociale ladder zit. Het zijn de muren van de sociaaleconomische segregatie. — lees hier haar column

Twee quotes uit de column van Tine Hens

Amper vijfentwintig jaar geleden leek de muur minstens zo prehistorisch als de dinosaurus. Het was een vergissing die we – met de hand op ons hart – niet snel meer zouden maken.
Maar de muur kwam weer. Sneller dan gedacht. De Nederlandse journalist Dick Wittemberg maakte de optelsom en gaf 2015 de wat twijfelachtige titel mee van het jaar van de muur. Niet minder dan zestien landen besloten verleden jaar te investeren in muren en grenshekkens. Niet om de eigen bevolking binnen te houden – zoals het geval was met het ijzeren gordijn – wel om alles wat vreemd en dus mogelijk slecht en onbetrouwbaar en extremistisch was buiten te houden.

(…)

Dit is maar een plek. Een hoekje op de kaart van de stad. Maar wie goed kijkt, ziet ze overal. We zijn een samenleving van muren geworden, waarbij de onzichtbare muren hoger, langer en gladder zijn dan ooit.
Een vijftienjarige van wie de ouders tot het tien procent rijkste deel van de bevolking hoort, heeft 90 procent kans om in het ASO te zitten; maken zijn ouders daarentegen deel uit van het tien procent armste deel van de bevolking, dan heeft hij tachtig procent kans om in het BSO te zitten.
De gezondheid van een democratie valt af te lezen aan de sociale mix en mobiliteit binnen een samenleving. De wetenschappelijke rapporten zijn daarover redelijk eensgezind: niet de factor “diversiteit” ondermijnt het vertrouwen in een samenleving, wel de manier waarop die diversiteit georganiseerd wordt. Segregatie leidt tot wantrouwen en egelstelling.
Aan beide zijden van de onzichtbare muur.