Gisteren waren het kinderen, eergisteren asielzoekers, een paar dagen daarvoor iedereen die zich verplaatst en nu zijn het voetballers die in de spotlights van Big Brother staan. De privacyschendingen tieren weer welig in België.
Voetbalclub Racing Genk volgt voortaan de fysieke activiteiten van zijn spelers via een polsband die vierentwintig uur per dag allerhande data doorspeelt. Kort door de bocht: de club weet wanneer ze eten, slapen tot, jawel, zelfs sexueel actief zijn. Whoops – zo heet het hebbedingetje – registreert hartslag en hartslagvariabiliteit. Op basis hiervan wordt het recuperatievermogen berekend en het aantal uren slaap dat een speler nodig heeft om ’s anderendaags fit aan de training te beginnen. De polsband is gekoppeld aan de smartphone van de spelers zodat iedere speler op de hoogte wordt gebracht van wanneer hij best gaat slapen. Het kostenplaatje voor in totaal dertig polsbandjes bedraagt zo’n 13.000 euro.
Twee pluspuntjes: de tracker is niet verplicht én het polsbandje heeft naar verluidt geen GPS-functie, zodat de club niet kan volgen waar de speler zich bevindt. Hoewel dat laatste met een smartphone natuurlijk makkelijk op te lossen is.
Volgens voetbalexperts ligt de filosofie achter het polsbandje voor de hand en is het wenselijk om de spelers de klok rond in de gaten te houden om de prestaties op het veld te bevorderen. Maar we weten natuurlijk allemaal dat voetbalexperts de bal meestal mis slaan.
De spelers zelf zijn minder gelukkig. Thomas Buffel is een van de Genk-spelers die niet bereid is om de tracker te dragen en hij staat zeker niet alleen. “Criminelen dragen een enkelband, bij Genk is het een polsband. Ik voel me net een gevangene”, getuigt een anonieme speler. “Ze weten zelfs wanneer we seks hebben.”
Ook de Privacycommissie plaatst een paar kanttekeningen. “Om in orde te zijn met de wetgeving moeten de spelers hun toestemming geven. Schriftelijk zelfs, omdat gezondheidsgegevens beschouwd worden als gevoelige data. Je kan nooit verplicht worden zo’n bandje te dragen. Wie weigert, mag dan ook niet gesanctioneerd worden.”
Maar je kan je natuurlijk afvragen in hoeverre er sprake is van vrije keuze, als de voetbalclub in een officiële reactie de Whoop in één adem vernoemt met “de professionele begeleiding van topsporters”. Wie weigert om als voetballer permanent gemonitord te worden, riskeert immers al snel het verwijt van niet professioneel bezig te zijn. We kunnen ons daarom voorstellen dat de druk om de Whoop te gebruiken, niet gering is. Probeer als opkomend voetbaltalent dat dolgraag wil spelen maar eens te neen te zeggen tegen die zogenaamd professionele begeleiding.