Big Brother bestaat en hij woont in Zuid-Korea. Hij ziet er uit als een doorsnee dertiger en heeft een job als informaticus. Wanneer hij iets wil zeggen, laat hij zich vertegenwoordigen door zijn woordvoerster, een jonge vrouw met kort bruin haar. Ze draagt een kort kleedje en kijkt je voortdurend aan met haar blinkende ogen. Als ze spreekt, klinken haar woorden koel. “De toekomst van de immobiliën ligt niet in de constructie van gebouwen. Maar in de constructie van ervaringen, van interactiviteit, van een levensstijl.”
Zo’n 60 kilometer van Seoel moet er tegen 2014 een nieuwe stad verrijzen. Kostprijs 25 miljard dollar, volledig gefinancierd door de privé-sector. Voorlopig is de plek nog een bouwwerf van 600 hectaren, maar als ze zal afgewerkt zijn, zal het de eerste “U-City” ter wereld zijn. De eerste “stad van de alomtegenwoordigheid”. Een stad waar je overal zal kunnen zijn, om het even waar je je bevindt.
De projectontwikkelaars stellen de toekomstige stad voor als een droom die werkelijkheid wordt. Het geheim ervan ligt in de computertechnologieën. “Informatica zal overal te vinden zijn, in de kantoren, in de appartementen, in de straten. En alle systemen – of ze nu gebruikt worden door de inwoners, door de bedrijven of door de medische diensten – zullen hun gegevens kunnen uitwisselen.” Om dat mogelijk te maken zal de stad uitgerust worden met een “U-Life Management Center”, een soort intelligente centrale cel die alle aangeboden diensten kan controleren en aanpassen zodat ze absoluut perfect functioneren. Daarbij zal elk menselijk ingrijpen overbodig worden. Of hoe een droombeeld langzaam een nachtmerrie kan onthullen.
Welkom in Songdo.