Aral Balkan: The Camera Panopticon

Nederlands Transcriptie van de keynote die Aral Balkan gaf tijdens de Nederlandse Big Brother Awards 2014, georganiseerd door Bits of Freedom. De tekst is overgenomen van de Ind.ie website. Vertaling is van de hand van Frank Delporte.

THE CAMERA PANOPTICON

We weten allemaal dat overheidstoezicht slecht is en als een bedreiging kan gezien worden. Er hangt een enge symboliek omheen. En we hebben de geschiedenis, en wat we daardoor geleerd hebben. neem de Stasi als voorbeeld. We hebben een zeer sterke canon; Orwell, Huxley en toch, is het de enige bedreiging? Is het vandaag zelfs de belangrijkste bedreiging? Wat als toezicht er niet zo eng zou uitzien? Wat als het er eigenlijk vriendelijk uitzag? Zouden we het dan nog als een bedreiging zien?

Dus laat ons eens naar het begin teruggaan en dat proberen uit te zoeken. Laat ons eens een basisbegrip bekijken: privacy. Mocht ik je zeggen: “Laat ons een privé gesprek voeren”, dan zou je begrijpen wat dat wil zeggen. Dat zou willen zeggen dat we een gesprek voeren enkel tussen jou en mij en niemand anders. Dus dat is een zeer duidelijke zaak. Maar wat denkt bijvoorbeeld Facebook wat privacy betekent? Als we dus een privé gesprek voeren op Facebook, zou je denken dat dat hetzelfde is toch? Het zijn enkel jij en ik die een gesprek voeren, enkel wij. Maar dat is niet de realiteit; eigenlijk zijn we zelfs niet in een openbare plek zoals een park, we zijn in het huis van Facebook. En dat is het huis van een rare vreemde die de huur betaalt door zo veel mogelijk te weten over ons. Dus als je een privé gesprek voert op Facebook werken de dingen een beetje anders. Eerst en vooral vertel je deze vreemde wat hij moet doorgeven aan je vriend, en dan neemt die notities die hij nooit meer zal vergeten, en vertelt dat dan door aan je vriend. Dus als Facebook “privé” zegt, bedoelen ze eigenlijk “publiek”. George Orwell had daar een naam voor in zijn boek 1984. Hij noemde het “dubbeldunk”. Om te begrijpen wat Facebook bedoelt als ze zeggen “privé”, moeten we leren dubbeldunken.

Misschien zeg je wel, Aral, het is OK. Weet je wat? Die mensen bij Facebook, we vertrouwen ze, het zijn leuke gasten weet je, goede mensen. Maar laat ons eens een kijkje nemen naar de mensen achter Facebook. Mark Zuckerberg. In 2010, in een interview met de New Yorker, gaf hij toe dat hij een gesprek had gehad net nadat hij Facebook had gestart op Harvard. Dit is wat er gezegd werd in dat gesprek. Zuckerberg zegt: “Ja, als je ooit info nodig hebt over iemand op Harvard, vraag het mij gewoon. Ik heb meer dan 4000 e-mails, foto’s, adressen, SMS.” Vier duizend. Toen was het nog maar net gestart hé? En zijn vriend vraagt: “Wat? Hoe heb je dat gedaan?” En Zuckerberg zegt: “De mensen sturen dat gewoon door. Ik weet niet waarom.” Het wordt nog beter. “Ze vertrouwen mij.” En dan het beste stuk. “Stommeriken.” Stommeriken! Fantastische uitdrukking toch…?

Nu denk je misschien, dat was lang geleden, Zuck was jong en weet je, ik ben zeker dat de volgende jaren van astronomische beroemdheid en rijkdom hem alleen maar meer genuanceerd en bezonnen gemaakt hebben in zijn kijk op ons. Of misschien niet… zoals de recente besmette studie die door Facebook gepubliceerd werd en iedereen strijdvaardig maakte. Ze onderzochten het effect van het zien van een tijdslijn met enkel negatieve berichten van je vrienden, of enkel positieve berichten van je vrienden. Hoe zou jou dat emotioneel raken? Ze vroegen niemands goedkeuring daarvoor, en ze maakten er een verslag van en publiceerden het en de mensen werden kwaad en vroegen hoe ze dit konden doen zonder hen te vragen?

Toen verontschuldigden ze zich. Sherry Sandberg excuseerde zich echt en zei: “Dit was een onderdeel van voortdurend onderzoek dat bedrijven doen om verschillende producten te testen.” Met andere woorden, gasten, dit is wat we doen en zo is het nu eenmaal. We zullen daar mee doorgaan. Het was slecht gecommuniceerd en daar verontschuldigingen we ons voor. We wilden jullie niet kwaad maken. En ze had er nog aan kunnen toevoegen: “Stommeriken.” En misschien verdienen we dat wel, want als we kijken naar de persaandacht op de vraag of Facebook gebruikers mag manipuleren? Dat is een domme vraag, want het is hun business om gebruikers te manipuleren. De fout die ze gemaakt hebben, was om een studie te publiceren, een academische studie. Ze bestuderen gebruikers elke dag. Wij zijn de laboratorium ratten; dat is de waarde die zij verkopen aan hun echte klanten.

Dat is niet alleen het zakenmodel van Facebook, maar ook van Twitter, van Google, van bijna elk bedrijf in Silicon Valley dat je kent. Als dit zakenmodel zo wijd verspreid is, hebben we er een naam voor nodig zodat we er kunnen over praten. Hoe zullen we het noemen? Een tijd geleden, zo’n 20 jaar, toen installeerde je iets op je PC met diskettes. Herinner je je dat nog? Als je toen iets installeerde, een programma, en het deed niet wat je dacht dat het deed of meer, als het iets stal van je informatie, als het iets deed wat je niet dacht dat het deed, dan noemden we het “Spyware”. Maar spyware gebruiken voor overheidstoezicht is te vriendelijk. Spyware was te gemakkelijk te identificeren als malware. Deze generatie of spyware is anders. Daarom heb ik het “Spyware 2.0” genoemd. En Spyware 2.0 bestaat in vele kleuren; als lieve kleine doodles; als privacy dinosaurussen; hebben jullie al de privacy dinosaurus van Facebook gezien? Het wil je verzorgen en je liefhebben. Het zijn kleine katjes. Dat is Spyware 2.0. En misschien zeg je wel, Aral, dat is niet erg, dat is hoe deze bedrijven hun geld verdienen en ik heb daar geen probleem mee. Juist?

Als dat zo is, zal je houden van mijn nieuwe bedrijf. Start-ups zijn cool toch? De naam is “Schnail Mail”. En met Schnail Mail hebben we een oplossing voor een belangrijk probleem. We hebben een oplossing voor het probleem van brievenpost. Vanaf nu kan je gratis brieven versturen. Je kan zo veel pakjes en brieven versturen als je wil naar zo veel mensen als je wil over heel de wereld. Voor altijd gratis! Wie vindt dat een fantastisch idee? Ik weet dat jullie vooringenomen zijn, maar ik zie toch een aantal handen de hoogte ingaan. Bedankt voor jullie eerlijkheid.

Er is één kanttekening. We openen en lezen je brieven. Maar we doen dat alleen zodat we je handige tips en suggesties kunnen geven van wat… dank u… Ik weet niet of dat enthousiast was omdat jullie dit willen of niet… nee dat gaan we niet doen! Maar… we kunnen het goed of verkeerd begrepen hebben, maar maak je geen zorgen, want we steken alles terug in de omslag en je zult zelfs niet weten dat we er geweest zijn. Wie zou nog altijd Schnail Mail gebruiken? Ik kan niet… er is altijd één iemand. Zie je wel, bedankt meneer, ik denk dat het ene man is, het is… yep.

De rest van jullie gebruikt waarschijnlijk Gmail? Misschien zijn het geen mensen die je berichten lezen, maar wel algoritmes die het doen. Dus dat is Schnail Mail. Vertel er je vrienden over alstublieft. Schnailmail.com. Ik denk dat het groot wordt, en we zijn zeer enthousiast over deze start-up.

Misschien zeg je wel, Aral, weet je wat? OK, ik ben bereid om mijn privacy gedeeltelijk prijs te geven voor deze waardevolle dienst die ik krijg en weet je wat? Het is mijn privacy, het is een egoïstische beslissing, het is niemand anders probleem, dus weet je wat, laat het. Ik wil verschillend zijn. Want als je Gmail gebruikt, zeg je niet alleen dat het OK is dat Google jouw berichten leest; je zegt ook dat het OK is dat Google alle berichten leest die iedereen naar jou stuurt. En als die andere een eigen domain heeft en Gmail.com niet gebruikt, dan weten ze misschien zelfs niet dat jij die beslissing voor hen genomen hebt, dus in dat geval is het geen egoïstische beslissing; dan gaat het ook over andere, dus is het meer als meeroken. Het heeft niet alleen betrekking op jou, maar ook op jouw sociale omgeving.

En waarom doen die bedrijven dat? Zijn ze slecht? Zijn ze zoals, zeg maar iets, ergens in een bunker, zoals Dr. Evil? Misschien, ik weet het niet, maar ik denk het niet, en we moeten hun gedrag niet uitleggen. Ze doen het omdat het hun zakenmodel is; dat is de manier waarop ze geld verdienen. Net zoals de plant in de musical “Little Shop of Horrors, Audrey 2”, een gemuteerde plant uit de ruimte. Het begint als een klein boompje en het heeft druppels bloed nodig om te groeien en het eindigt met mensen op te eten. Bedrijven zoals Google en Facebook hebben je gegevens nodig om te groeien; het is hun voedsel. Ze verdienen ze geld. Zo simpel is het; je hebt geen samenzweringstheorieën nodig als het over zo’n simpele zakenmodellen gaat.

En hoe komen ze aan hun gegevens? Verschillende manieren toch? Diensten. Google startte als een dienst, een jonge boom. Het was enkel zoeken; ze hielden eerst zelfs niet bij in het begin. Maar vandaag, is het een ander beest. Het is een overvloed van diensten. Wil je ergens je bestanden bewaren? Zet ze in Google Drive. Wil je babbelen met je vrienden? Zet ze op… spreek met hen op Google Hangouts. Zal Google bekijken en analyseren wat je doet? Natuurlijk; het is hun zakenmodel. Zullen ze al je bestanden bekijken op Google Drive? Natuurlijk; het is hun zakenmodel om dat te doen. Wees niet verrast als ze doen wat in hun zakenmodel past.

En dan zijn er spelletjes; Recaptcha. We heeft er al eens een captcha of recaptcha ingevuld online? Het beschermt formulieren; dat is hun waarde, maar tegelijk, als ze een onleesbaar huisnummer hebben dat ze gefotografeerd hebben met Google Street View, hebben ze jou om hen te helpen. OK, dat is wel cool. Het zijn eigenlijk spelletjes. We heeft er al eens Ingress gespeeld… een gratis spel toch? Een gratis spel. Je wandelt rond in hun wereld en er is een buitenaardse invasie en je speelt in groepen en je moet de snelste manier vinden om van één mijlpaal naar een andere te gaan, en dan erin binnendringen en zo een rol spelen om de buitenaardse invasie te stoppen. Dat is het verhaal. Maar wat je echt aan het doen bent, is Google helpen met moeilijk te begrijpen gegevens over wandelpatronen van voetgangers. Ze hebben niet genoeg middelen om dat te bereiken en daarom hebben ze jou nodig, omdat jij de laboratoriumrat bent; jij bent het middel, toch?

Misschien zeg je wel, Aral, OK, je maakt ons bang van de services; we zullen stoppen met ze te gebruiken. Dat is te gemakkelijk. Google wil verliezen. Maar Google mag toch niet verliezen? Dus wat is de volgende stap, als je zakenmodel is om geld te verdienen met data? Toestellen! Wat als ik je een schitterend, aantrekkelijk toestel geef, zoals de Nexus telefoon? Het is een geweldige ervaring, want Google is expert in de gebruikerservaring toch? En waarom kost die telefoon maar de helft van een iPhone? Verdienen ze twee maal meer door hun schaalvoordeel? Ik bedoel, Tim Cook is toch de expert van de leveringsketen? Is hij in slaap gevallen? Ik denk het niet. Dat is enkel en alleen een zeer aantrekkelijk gegevens invoer toestel, toch? En het beste van dat alles is, omdat je moet aanmelden op je toestel met je Goolge login en paswoord, dat het er niet toe doet welke app je gebruikt: we krijgen nog altijd waardevolle gegevens. En dat is wat we nodig hebben. Hetzelfde met hun tablets. Hetzelfde met hun laptops.

Misschien zeg je wel, OK Aral, je hebt me bang gemaakt. Ik zal hun laptops niet gebruiken, ik zal hun tablets niet gebruiken, goed? En dan proberen ze die laptops binnen te brengen in de scholen. Dat is echt beangstigend. Als we toezicht als de normaalste zaak beschouwen in het onderwijs, dat beïnvloedt dat de toekomstige generatie. Maar misschien zeg je nee, we doen daar niets van en dan verliest Google. Maar Google mag niet verliezen. Dus als je geld verdient aan gegevens, wat is dan je einddoel? Dat is connectiviteit. Dat is mensen connecteren via het internet via zaken zoals Google Fiber, want als ik je kan laten inloggen op het internet met je Google login en paswoord, dan maakt het niet uit welk toestel je gebruikt, dan krijg ik toch nog waardevolle informatie. En niet alleen van jou. Hebben jullie al gehoord van De Volgende Vijf Miljard? Ja? Daar zijn ze zeer enthousiast over in Silicon Valley. De Volgende Vijf Miljard zijn die arme zielen in delen van de wereld waar ze niet kunnen connecteren met het internet, ze hebben de middelen niet, en er is niemand lokaal die dat kan oplossen. Dus de “witte mannen” moeten hen “het vuur” brengen, toch? We geven hen gratis internet, maar niet volledig; enkel Facebook en nog wat andere diensten.

Dus in de toekomst zullen er volledige landen zijn voor wie het internet enkel een dienst is waar je op inlogt met je Google login en paswoord, of je Facebook login en paswoord, en dat is een zeer kille toekomst om naar uit te kijken. En daarom noem ik dat het digitale imperialisme. Het is een nieuwe vorm van kolonialisme.

Dus dat zijn gegevens over jou. Maar er is meer data in de wereld toch? En Google heeft ook die data nodig, dus hoe komen ze daar aan? Ze hebben satellieten natuurlijk, ze hebben kaarten, heel mooie Google Street View kaarten. Wie hier heeft er al eens een Google Street View auto gezien? Wie heeft er iets grappigs gedaan toen hij passeerde? Ja. Maar er zijn plaatsen waar die auto’s niet kunnen komen en toch hebben ze die gegevens nodig. Dus is er de Google Street View Trike waar ze niet met een auto kunnen komen maar waar ze de gegevens van nodig hebben. En als je er niet met een trike kunt komen, hebben ze de Google Street View Snowmobile. Die kan je gebruiken. En als je er niet met een snowmobile kan geraken, misschien is het binnen, is er de Google Street View Trolley om dat te doen. En als je er niet met een trolley kan komen maar je hebt de gegevens nodig, is er de Google Street View Backpack. En dit zag ik gisteren nog; echt waar!

En? Krijg je het gevoel dat ze echt al die gegevens nodig hebben? Echt? Laat ons dan eens praten over Apple, zij hebben een ander zakenmodel, zij verkopen producten. Ze verkopen je gegevens niet, maar laat ons toch eens over hen praten. Ze zijn niet perfect, ze zijn gesloten, maar ze zijn een heel ander soort bedrijf. Dat is de reden waarom ik niet over Apple praat, maar dank je om het naar voren te brengen.

Maar als je zo ver gaat om een camera op een kameel te zetten, dan heb je echt gegevens nodig toch? Maar als ze zelfs in je huis zouden komen of in je bedrijf met zo’n backpack, dan laat je hen hopelijk niet binnen in je bedrijf of huis. Dus in die afgesloten privé plaatsen, hebben ze jou nodig.

Heb je al gehoord van Project Tango, de nieuwste telefoon van Google? Het is fantastisch, het heeft een dieptegevoelige camera, je koopt het, je gaat er mee naar je huis, je wandelt rond en het maakt een 3D model van je huis. Het kan voorwerpen herkennen zodat het weet wat je hebt. Waarom? Omdat Google Street View niet binnen kan komen in je huis toch? Alhoewel… ik heb een parodie gezien waarbij men aanbelde, zei dat ze van Google Street View waren en mensen hen binnenlieten! Maar dat zouden jullie niet doen he? Jullie zijn toch geen laboratoriumratten he? Waarom doen ze dat? Enkel voor de gegevens? Die gegevens zijn belangrijk! Gegevens zijn de atomen, bouwsteentjes, en wat je er mee kan bouwen is nog waardevoller door alles te combineren uit al die stukjes gegevens over jou, want als we dat kunnen doen, kunnen we een profiel van je samenstellen, en dat is zeer waardevol, en weet je waarom? Omdat ik jou niet vastpakken en in een laboratorium steken en je bestuderen en je porren om te kijken hoe je je voelt, hoe ik je het beste kan manipuleren, 24 uur per dag, omdat daar wetten tegen zijn. Dat noemen ze “kidnapping”. Dat kunnen we niet doen toch? Maar wat als we zo veel over jou weten zodat ik een simulatie kan maken van jou? Dat kan ik, ik kan een simulatie maken, ik kan je in mijn laboratorium steken en ik kan je 24 uur per dag bestuderen. Er zijn geen weten tegen simulaties? En dat is zeer, zeer waardevol.

Dus wat is het eindspel? Wat proberen we te doen? Waartoe leidt dit alles? Gegevens over de wereld, gegevens over ons allemaal. Wat krijgen we als we dat allemaal combineren? Dan krijgen we, zoals ik het wil noemen, het “Camera Panopticum”. Misschien zeg je wel, Aral, OK, dus ze bouwen dat Camera Panopticum dat alles over de wereld weet en alles over ons. En dat is waarschijnlijk een bruikbare tool om ons gedrag te manipuleren, of zelfs afhankelijk van hoe goed je cameralens is, de toekomst te voorspellen en creëren. Maar ze delen het tenminste niet met de overheid, toch? Maar dat is verkeerd gedacht natuurlijk. Sinds 9/11 zijn de dingen veranderd. In de USA hebben ze het Information Awareness Office opgericht, met het publieke doel om totale informatie controle, alles weten over iedereen en alles, te bereiken. En als je zoiets wil doen, gebruiken ze dit logo. Dit maak je toch niet je logo?! Echt? Mensen worden bang van een piramide met een alziend oog dat laserstralen uitschiet naar de wereld. Dus de mensen werden bang, en ze antwoordden, maar het was maar om te lachen, we zullen het stopzetten. OK? Het was maar een grapje, haha!

En natuurlijk hebben ze het niet stopgezet, zoals we weten dankzij de onthullingen van Edward Snowden vorig jaar en we zullen nog van hem horen vanavond. Het NSA moet trouwens echt eens een Powerpoint-ontwerper inhuren! Maar los daarvan, al deze bedrijven die wij onze persoonlijke gegevens toevertrouwden, deelden die met de overheid, al de gegevens waarvan we dachten dat die privé waren. Waarom? Makkelijk, omdat de gegevens die jij vrijwillig aan een derde partij toevertrouwd hebt, niet onder dezelfde bescherming van de wet valt. Het is voor hen veel gemakkelijker om naar één plaats te gaan en om al die gegevens op te vragen die jij vrijwillig toevertrouwde. Het is zoals een drive trough MacDonald’s of zo, als je een instelling bent en je kan alles op één plaats vinden door het gewoon te vragen, dat is dat toch fantastisch, niet?

Dus, zoals Bruce Schneier zei, de NSA is niet ineens wakker geworden en zei: “Laat ons iedereen bespioneren”. Ze keken op en zegden: “Wow, bedrijven zijn iedereen al aan het spioneren, laat ons gewoon een kopietje maken”. En als het zo is, dan ben ik zeker dat die bedrijven dat heel serieus nemen, dus laat ons luiteren naar Eric Schmidt, eens kijken hoe hij hierover denkt. Er is al jaren toezicht; ik ga daar geen oordeel over vellen, zo zit onze maatschappij in elkaar. Dus, OK, wat moeten we doen, Eric?

(Stem van Eric Schmidt) “Als er iets is waarvan je niet wil dat iemand het weet, misschien moet je het dan eigenlijk helemaal niet doen.”

Als er iets is waarvan je niet wil dat iemand het weet, misschien moet je het dan eigenlijk helemaal niet doen. Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht? Dat is het! We kunnen allemaal naar huis; probleem opgelost. Maar weet je, ik ken Eric en hij weet wat hij zegt. Hij zei dat niet zo maar, hij voelde het; hij meent het. Zo ging hij daarop verder en bouwde een reeks van websites om de wereld te tonen dat hij hierin gelooft. Enkele van mijn favorieten die hij bouwde, met zijn eigen fotos, zijn eigen videos… ericstoiletcapriolen.com, want hij probeert wel eens iets in zijn toilet. Er is ook ericsfavorietesexygedachten.com want hij heeft veel verbeelding, echt, daar heb je geen idee van. Maar mijn favoriet is toch wel ericsmasturbatieavonturen.com, dat is… niet echt mijn ding… Natuurlijk, deze websites bestaan niet! En als er webbouwers in de zaal zijn, zo moet het blijven! Want dat is niet waar privacy over gaat; privacy is niet over het hebben van geheimen of niet; privacy is het kunnen beslissen wat je voor jezelf wil houden en wat je wil delen met anderen. Het is een fundamenteel mensenrecht dat verankert is in de Universele Rechten van de Mens, specifiek in artikel 12. Dus deze bedrijven die je gegevens nodig hebben, en je privacy niet respecteren, zeggen dat ze vechten voor je privacy, maar wel meewerken aan overheidscontrole en toch zeggen: “Wij vechten voor je privacy, de overheid is slecht.” … Dan is daar een term voor. Het is “bullshit”. Akkoord?

Het is bullshit en misleiding. De hoeksteen van magie. Kijk niet wat deze hand aan het doen is; kijk naar mijn andere hand. Want privacy is fundamenteel incompatibel met hun zakenmodel. Het enige wat ze je kunnen bieden is de illusie van privacy. Zoals Michael Novak, een Facebook product ingenieur manager zei, “We denken aan privacy als een set van ervaringen waar mensen zich comfortabel mee voelen.” Doet dit je niet goed voelen?

Dus dit zakenmodel van gratis diensten is een leugen op zich. En het is meer dan dat. Het is oplichting. Ze moeten ons oplichten om het te kunnen doen. En gesteund door investeringskapitaal. En als iets met investeringskapitaal gestart wordt, ben je als gebruiker al verkocht van de eerste dag. Want dat is wat aan de investeerders verkocht wordt. Investeerders investeren in het verkopen, niet in het bedrijf. Je gaat naar hen en zegt, “Ik zal binnen vier jaar een platform hebben met vier honderd miljoen gebruikers; hoeveel geef je mij daarvoor?” En dan zeggen zij, “We geven je tien miljoen.” Want ze willen honderd miljoen terug. Je bent al verkocht. Maar het is meer dan een leugen, het is meer dan een oplichting; het is een monopoly, en dat maakt het zo gevaarlijk. En er hangt nog een staartje aan…

Jullie houden van start-ups? Start-ups zijn toch fantastisch, niet? Zoals Spritz. Spritz is een fantastische start-up. Een nieuwe manier van lezen. Waarschijnlijk de eerste nieuwe manier van lezen sinds lang. En het is schitterend voor horloges. Het is fantastisch, wonderbaarlijk, en het is spyware.

Ik sprak met hun CEO tijdens een conferentie en ik vroeg, “Hoe gaan jullie geld verdienen?” En hij antwoordde, “Wel, we weten wat je leest.” En op die conferentie zei hij “We zouden heel graag meer mensen willen die apps bouwen met onze SDK die je gratis kan downloaden.” Zou dat niet fantastisch zijn? Maar die start-up is geen nieuw bedrijf. Het is een bepaald type van nieuw bedrijf en er hangt een staartje aan… het is spyware. En we worden opgelicht als gebruikers, maar we worden ook opgelicht als ontwikkelaars, mensen die het toch technisch zouden moeten begrijpen. Herinner je je het Open Web? Dat pakte toch goed uit he? Herinner je je deze man? Tim O’Reilly zei: “Web 2.0, APIs, zou het niet fantastisch zijn moesten we open APIs hebben voor alles, laat ons het Open Web bouwen.” Wel, dat was bullshit, toch? Zoals gratis een leugen is tegen de gebruikers, zo waren Open APIs een leugen voor ons in Web 2.0, want een API key is een sleutel van een slot dat niet van jou is, dat op ieder moment kan veranderd worden door iemand anders. En waarom zeg ik dit? Omdat het zeer toepasselijk is vandaag, want de volgende generatie van Web 2.0 dat ons als ontwikkelaars en ontwerpers verkocht wordt, is het Internet Of Things (= internet van dingen, toestellen).

Er is geen Internet Of Things. Er is alleen een Internet Of Data. Jullie hebben toch al gehoord van Nest, niet? De slimme thermostaat die je in je huis hangt en weet wanneer je thuis bent, en weet wanneer je niet thuis bent. En een bedrijf heeft dat opgekocht, misschien ken je ze wel, een klein bedrijfje met de naam Google. Ze kochten het in januari voor 3,2 miljard. En ze zeiden dat de gegevens niet met Google gedeeld zouden worden. OK. En in juni kochten ze een camera die je in je huis zet en die je huis in de gaten houdt, maar ze zeiden, het was niet Google die het kocht, het was Nest. En hun CEO zei, ik weet het wordt moeilijk om te volgen, maar de CEO zei dus, “Net zoals de Nest gebruikersgegevens, zullen ook de DropCam gegevens onder de gebruiksvoorwaarden van Nest vallen. Alles OK dus.” En dat was vier dagen nadat Nest voor de eerste keer gegevens uitwisselde met Google. De 20ste juni tot de 24ste juni. Vier dagen later. Die quote had dus niet kunnen eindigen met “Stommeriken”. Want wat waren we aan het doen? We dachten, “leuk het water wordt lekker warm, gezellig en comfortabel”, zonder te beseffen dat er onder een vuur aan het branden was.

Dus het Internet Of Things, totdat wij als individuen, totdat wij eigenaar zijn en controle hebben, is dat het Internet of Things die jou en je huis bespioneren. Wearables (draagbare toestelletjes), je identiteit; zo lang je geen eigenaar bent of controle hebt over die technologie en de gegevens, is het allemaal een identiteit onder toezicht… dank u… dat was persoonlijk voor iemand hier… Dat is het probleem, toch? Maar de technologie op zich is niet het probleem. Zoals Melvin Kransberg zei, “Technologie is niet goed of slecht. Het is neutraal.”

Wat is dan de oplossing? De oplossing is een ethische aanpak van het ontwerp. Het is een ontwerp probleem. Ik wil je dan ook de drie Design R-en voorstellen. Laat ons dit combineren met Mazlow’s Hierarchy of Needs.

Als we nu eens zouden starten met de mensenrechten? Als we nu eens zouden ontwerpen met respect voor de Rechten van de mens. Maar daar kunnen we niet stoppen; wat doen we met gratis software. “Onze software respecteert de rechten van de mens. Maar het is een ramp om te gebruiken.” Mmm, misschien toch iets beter proberen. Nee, het volgende niveau is dat we de menselijke inspanning moeten Respecteren. Dat is de tweede R. We kunnen niet arrogant zijn en zeggen, leer het gewoon gebruiken want dan gebruikt niemand het. Niemand. Geen enkele gebruiker. Het internet staat er vol van. Maar de gebruikers willen het niet. We moeten een stap verder gaan en zorgen de menselijke ervaring respecteren en zorgen dat iedereen het kan gebruiken. Ik noem dat de Hierarchie van de Product Ethiek. Het krijgt een andere betekenis! En het staat voor hoop, en dat is volgens mij heel belangrijk want dat is het stukje wat we momenteel ontbreken. En zonder dat, als we iets bouwen, en het respecteert de mensenrechten niet, bouwen we producten op de schouder van de mensen, maar niet voor hen. We bouwen dingen die de mensen overweldigen en de rest wordt vergruist.

Dus als je wil weten wat spyware is; het is investeringskapitaal; het is vermomd als iets gratis; het is gesloten en niet open; het is gecentraliseerd zodat alles op één plaats te vinden is; het heeft een samenhangende structuur.

Maar we kunnen de dingen anders doen, en dat willen we bereiken met onafhankelijke technologie. Onafhankelijke technologie is onafhankelijk gefinancieerd. Als je investeringskapitaal gebruikt, dan ben je deel van een systeem, je hebt al verloren. Wij willen geen investeringskapitaal. Je moet een systeem uitbouwen, bedrijven die onafhankelijk zijn. Er zijn andere manieren om dat te doen. De producten die we maken moeten open en vrij zijn. De producten die we maken moeten een verdeelde topologie hebben, zodat er geen centraal punt is. Maar verdeeld is niet goed genoeg. Verdeeld wil nog altijd zeggen dat er verschillende centrale punten zijn. Want als we in een groeiende economie zitten, zullen ook die centrale punten meegroeien, en we zullen weer met dezelfde monopolies zitten als met het web vandaag. Het web vandaag is geen afwijking, het is geen bug. Het web werkt zoals het ontworpen is, het was een klantenservice, het was verdeeld over verschillende punten, tot het uitgroeide naar een gecentraliseerd systeem. Dat is de natuurlijk levenscyclus van die topologie. We moeten verder gaan en dingen bouwen waar geen centrale punten zijn, waar elk punt gelijkwaardig is.

En om dit te doen, hebben we teams nodig die gevarieerd zijn. Blanke mannen van middelbare leeftijd, die dingen bouwen voor andere blanke mannen van middelbare leeftijd zullen het probleem niet oplossen, en dat is één van de grootste problemen van de vrije en open wereld.

En als je de kern van het probleem wil kennen, dan is dit het: als je iets wil delen met je vriend, zou je het ook niet moeten delen met een vreemde. Je moet het direct met hem kunnen delen. Dat is geen ingewikkeld probleem, en het heeft geen ingewikkelde oplossing nodig. En als iemand je zegt dat het wel een ingewikkeld probleem is, dan hebben ze er belang bij om het ingewikkeld te maken. Als we dit kunnen doen, dan kunnen we mensen in gang zetten in hun eigen huis, niet in het huis van gekende misbruiker. We kunnen hen ergens in gang steken waar het veilig is, niet waar het onveilig is en zeggen: “Bescherm jezelf”. En als we dit kunnen doen, dan kunnen we producten bouwen die onze mensenrechten echt beschermen, die onze fundamentele vrijheid beschermen, onze democratie.

Dat is de toekomst waar ik in wil leven. Dat is de toekomst die we moeten bouwen. Dat is de toekomst die de mensheid verdient.

Dank u.