In het werk van de Mexicaanse fotojournalist Guillermo Arias is de grens en zijn sociaal-culturele complexiteit een thema dat blijft terugkeren. Vooral dan de fysieke grens met zijn scheidingslijnen en de gevolgen voor mens en landschap. Dat bleek onder meer uit zijn boek El Cerco (Het hek) over de grensmuur, zijn ingreep in het landschap en de sociale uitingen eromheen. De grens wordt er bijna een “levend” personage dat voortdurend in transformatie is. El Cerco werd gepubliceerd in 2017 tijdens de verkiezing van president Donald Trump. Een van de centrale verkiezingsthema’s was toen Trumps nationalistische en anti-immigrantenretoriek en zijn idee voor een grensmuur met Mexico. Na zijn verkiezing ging hij meteen aan de slag, maar de muur bleek niet “de ondoordringbare muur” te zijn die oorspronkelijk was voorzien en werd ook niet over de hele lengte van de grens gebouwd. Politieke tegenstanders, milieuactivisten en andere activisten waren in staat om de opmars tegen te houden, waardoor de barrières nog maar een paar kilometer konden worden verlengd. Wat echter niet gestopt werd, was de renovatie en versterking van de muur op plaatsen waar die al in een of andere vorm bestond. Dit simpele feit veroorzaakte – en veroorzaakt nog steeds – een groot aantal milieuproblemen in de grensstrook, vooral in de gebieden die als reservaten worden beschouwd.
Als reactie op deze situatie ontstond Arias’ project “De muur en het verwoeste landschap”, dat de effecten laat zien die de bouw en versterking van de muur hebben gehad op het landschap. Het laat ook de veranderingen zien in het hek zelf, de omgeving ervan en enkele van de inspanningen die milieuactivisten hebben gedaan om de gevolgen te verzachten. Tot slot laat het de “littekens” zien die dit hek langs de grens heeft achtergelaten. Het beeld hieronder, afkomstig uit de reeks, toont quasi haarscherp wat dat betekent.
